Wekelijkse column. Lezen, lachen en doorr..
8 feb 2023
Column: Zijn hand in de lies van de koetsier, lezen, lachen en doorr. #column #humor #lol
Ik wil alle lezers die reageerde op de column van vorige week heel hartelijk danken. Mooi om te ervaren dat ‘ik’ word gelezen. Dank daar voor.
Zijn hand in de lies van de koetsier.
Vader en dochter hadden het plan gevat een Shire aan te schaffen. Waren dus samen naar het oosten van het land gereisd en hadden daar de allerliefste, allermooiste, maar vooral aller zieligste Shire gekocht die er op die ranch te vinden was. Hij kwam als laatste bij het hek en hij keek zo zielig, vertelden ze aan de keukentafel. Zij waren meteen verkocht. Nou volgens mij was het paard toen meteen verkocht en heeft die ranch de jaaromzet verdrievoudigd die dag. In ieder geval kwam hij zo uit de kudde en de opdracht aan mij was om hem af te richten voor de menwagen.
In vaktermen was het gewoonweg niet het beste paard van stal, misschien wel de minste. In paardenvaktaal zou je al snel zeggen dat hij wat schraal toonde, dus magertjes. De vacht glansde ook niet echt tegen je aan. Zijn grootste gebrek was echter de hanentred aan beide benen. Even voor de leken. Een gezond paard zet zijn benen onder zijn romp. En als hij snel de bocht omgaat er een beetje meer onder. Je ziet dan dat hij zelfs een beetje schuin gaat hangen, als een motorrijder in de bocht. Bij hanentred gaat hij wijdbeens lopen. En in een bocht zet hij zelfs zijn been nog meer naar buiten met als gevolg dat naar binnen hangen niet of nauwelijks mogelijk is. Is allemaal lastig en beroerd, maar zolang het paard zich vrij kan bewegen lost hij dat wel op. Het dier weet ook niet beter, dus gaat zich ernaar gedragen. Als wij mensen er nu een koets aan hangen en de bochten gaan bepalen voor zo’n dier krijgt hij het lastig. Schuin hangen lukt niet, maar het paard wil wel overeind blijven en zoekt zijn evenwicht door een beetje overdwars weg te lopen en een beetje over te stappen als een schaatser in een bocht. Wij noemen dat omvallen.
Enfin, ik had dat super brave paard beleerd voor de wagen. En alle knoppen zaten er inmiddels wel goed op. Dat wil zeggen dat hij op alle stemhulpen prima reageerde. Hij was superverkeersmak en ondanks zijn enorme formaat een heerlijk aanhankelijk paard. Mijn werk was klaar dus vader weer aan tafel en de beste man uitgelegd dat die hanentred wel lastig was voor het paard. ‘Hij valt om in de bocht’, leg ik duidelijk uit. De man leek wel wat beduusd en ontgoocheld en ik vertel dan ook in één adem dat het verder wel te overzien is. Goed te gebruiken voor de recreatie. We spannen in en ik laat het zien. Paard, tuig, wagen en rijden. We gaan de weg op vertel ik nog, want dan kunnen we eerst rechtuit, laat ik verderop in die brede berm het omvallen zien. Stappen, draven en halthouden getoond en ik deel mee nu het bochtenwerk te gaan doen. Op dat moment legt hij zijn rechterhand op mijn linkerbovenbeen. Houd ik niet van. ‘Dat moeten we maar niet doen’, zeg ik ferm. ‘Ja, toe maar’, zegt hij, ‘ik ben er klaar voor,’ en zijn hand glijdt een beetje omhoog. ‘Dat doen we toch maar niet’, zeg ik nogmaals. Inmiddels blijf ik het paard door wat korte bochten sturen. ‘Ik laat je nog een bocht andersom zien en dan stoppen we er mee.’ Met mijn elleboog duw ik tegen zijn arm om zijn hand weg te duwen. ‘Dat is mijn kant’, gilt vader en knijpt mijn dijbeen bont en blauw. Ik stuur weer rechtuit, terug naar huis. Zijn hand verdwijnt en ik kijk hem aan, mezelf afvragend wat ik nu moet zeggen of doen. Echt weer zo’n moment dat twee mensen volledig anders denken. Ik zat in een soort ‘metoo’ fase. Vader zat echter lijkbleek met grote ogen, kwijl een beetje uit zijn mond te shaken naast me als een Chihuahua op de Noordpool. Later begreep ik dat hij het omvallen heel letterlijk had genomen en de complete aanspanning al op straat zag liggen in gedachten. Op van de zenuwen, maar toch ook heel erg blij met het resultaat dronken we nog een koppie toe. Met het gebaksvorkje heeft hij de bekleding van mijn koets onder de nagels van zijn linkerhand verwijderd. Mijn blauwe dijbeen was langer te zien. Dochter en vader hebben nog heel lang genoten van het dier voor de wagen.
Al maandenlang lang plaats ik korte verhalen van mijn belevenissen rondom mijn paardenwedstrijden en trouwkoetswerk. Kort en bondig opgetekend met een flinke scheut humor. Ook voor niet dierenliefhebbers lachen vanaf pagina 1. Uitstekende reviews.
Met BLOIDe groet
Monte Visser
Deze column komt uit 'Blij met bruidsparen, boswachters en banken'.
Bestel lekker voor jezelf of als origineel cadeau door op deze link te klikken.
CV.
Mijn cv. als schrijver/auteur in een notedop. Eind vorige eeuw gaf ik al enkele boekjes uit en schreef ik columns voor een wekelijks gratis huis-aan-huis blad. Reclameteksten liepen er altijd als rode draad door heen. Begin deze eeuw gaf ik voor eigen rekening een maandelijkse paardenkrant uit in Noordholland. De laatste jaren houdt ik mij vooral bezig met selfpub boeken. Zo heb ik twee humorvolle columnboeken uitgegeven over mijn belevenissen als trouw en rouwkoetsier. Zijn er inmiddels drie spannende jeugdpaardenavonturenboeken verschenen en zeer recent het praktisch instructiehandboekje ‘Van Veulen tot Menpaard’ om lekker zelf je eigen paard op te leiden. Het is ‘not done’ om vooruit te lopen maar mijn volgende boek betreft mijmeren en peinzen over het dagelijkse leven waarbij het dagelijkse leven, het lot en jijzelf centraal staat. We zeggen te vaak: later gaan we genieten.
Met BLOIDe groet
Monte Visser
